சொல்லுகிறேன்

அன்னையர்தினப் பதிவு—27

ஏப்ரல் 23, 2015 at 9:23 முப 19 பின்னூட்டங்கள்

பெங்களூர்    குடும்பத்தைப் பற்றி நினைத்து விட்டால் அவ்வளவு

பெருமிதமாக இருக்கும்  அம்மாவிற்கு.

அந்தக்குடும்பத்துப் பெண்களும்தான் என்ன  எவ்வளவு மனதில்

ஒருவர்க்கொருவர்   முரண்பாடுகளிருந்தாலும், அதையதை அப்படியே

விட்டு விட்டு, எதையும்  ரகளையாக ஆக்காமல் நேசம் பாராட்டுவார்கள்.

அண்ணன் தம்பிகளும் அப்படியே. அவர்கள் குடும்பத்து பெண்கள்,

பேத்திகளெனஅவர்கள் வாழ்க்கைப்பட்ட இடத்திலும் யாவரையும்

நேசித்து இன்றளவும் வாழ்ந்து வருகிரார்கள்.

இப்படியெல்லாம் இந்த விசுப்பலகையில் உட்கார்ந்து யோசிப்பதுதான்

வேலையாக இருக்கிரது.

அதென்ன விசுப்பலகை.? விசுபலகையா?  விசைப் பலகை இல்லை. நல்ல

பருமனான ,அழுத்தமுள்ள பலகைகளை ஒன்று சேர்த்து படுப்பதற்கு

இரண்டு மூன்று பெஞ்சுகளைச் சேர்த்தால் வரும் அகலத்திற்குச்

செய்யப்பட்ட   அகலமான படுக்கும் பலகை.

அழகாக தாங்குவதற்கு   நான்கு  கால்களுக்குப் பதில், பிடிமானம்

இருக்கும்.?   அது எந்தத் தலைமுறையில் செய்ததோ?

அவ்வளவு கனம்.

ஒரு முறை பிரார்த்தனைக்கு மயிலம் சென்ற போது,வளவனூரிலிருந்து

வேனின் மீது கட்டி யெடுத்து வந்தது.

ஹாலில் அதைப்போட்டு அதில்தான் அம்மாவின் வாஸம்.

காலையில் படுக்கை சுருட்டி வைத்தாகிவிடும். அதில்தான் மெத்

என்ற உணர்வுக்காக எத்தனை பழம் புடவைகள் மடித்துப்

போட்டிருக்கும். இதெல்லாம் ஏம்மா என்று கேட்பேன். வேண்டாமே

இதெல்லாம்.!

அசடே உனக்குத் தெரியாது. வயதானவர்களுக்கு இந்தப்புடவைகளால்

எவ்வளவு சுகம் கிடைக்குமென்று.

வயதானவர்கள் சமத்துதான். நாம்தான் அசடு.

உபயோகி. வேண்டாதபோது தூக்கி எறி.

எதையும் வீணாக்காது உபயோகிக்கும் சுபாவம். இதுதான் தியரி.

ஒரு ஸமயம் தில்லி வந்திருந்தேன். சென்னைக்கும் போகத்தான்.

தேதி முடிவு செய்யவில்லை.

அன்று எங்களுக்கு வேண்டியபெண் வந்திருந்தாள். அவள் ஒரு ஏர்

ஹோஸ்டஸ். என்னுடையபிள்ளையும் அவள் தம்பியும் சென்னையில்

காலேஜில் ஒன்றாகப் படித்தவர்கள். டில்லியிலும் ஒன்றாக வந்து

ஒன்றாகவே வசித்து வேலைக்கு செல்பவர்கள். தம்பியைப் பார்க்க வந்தவள்

என்னையும் நேராக வீட்டில் கொண்டு விட்டு விடுகிறேனென்றாள்.

நானும் கிளம்பி விட்டேன்.

முன்னறிவிப்பில்லாமலேயே, வாசலில் இறங்கி உள்ளே வருவதற்குள்

அந்தப்பெண், பாட்டி யார் வந்திருக்கிரார் பாருங்கள் என்றாள்.

யாரு வா,வா என்னை யார் பார்க்க வரப்போகிரார்கள்?

டில்லி போனாயா? பசங்கள் எல்லோரும் ஸௌக்கியமா? காசு பணமில்லாத

பொவோ,கவோ   ம்மம்டாட்டி   நான்     . என்று   ,வைத்துக்கொள்ளுங்கள்

நான் பெட்டியைத் தூக்கி்கொண்டு  உள்ளே வருவதைப் பார்த்ததும்,

இது எங்கிருந்து திடீர் னு வந்தது?

கொஞ்சநாட்களாக மனதிலே பார்க்க எண்ணம் வந்துண்டே இருந்தது.

எங்கே போய் யாரைப் பாக்கரது?

அழுகை அடக்க முடியாமற் சொல்லுகிறாள்.

யாரைம்மா பார்க்கணும். நாங்கள்தான் வந்து கொண்டே இருக்கிறோமே!!!!

அந்த ஒரு ஸமயத்தில்தான் காசில்லாமல் என்ற வார்த்தை

உபயோகமாகி உள்ளளது.

அசடு மனதை அடக்காமல் ஏதோ இந்த வார்த்தை வந்து விட்டது.

தோ நீ வந்துட்டே. காசுதானா பிரமாதம்.

ஸமாளித்துக் கொள்கிறாள்.

வா,நீயும் வா. ஒரு வாய் சாப்பிடு.  அவளையும் உபசாரம் செய்தாகிரது.

பசங்களெல்லாம் ஸம்பாதித்து வேண்டியதைச் செய்கிரார்கள்.

அங்கே இங்கே என்று எங்கும் தனியாகப் போவதில்லை.

எங்காவது விழுந்து வைப்போமோ என்ற எண்ணம் வந்து விட்டது.

முன்பெல்லாம் அப்படி இல்லை.

உன் பெண்ணெல்லாம் கொண்டு விடுவதற்கு முன்னால் ஒரு ஸமயம்

மெட்ராஸ் ஏதோ துக்கம் விசாரிக்க வந்திருந்தேன்

நேராக எழும்பூர் ஸ்டேஷனில்  விசாலத்தையும் பார்த்துப் போகலாம்

என்று அவாத்திற்குப் போனேன். வீடு ஸ்டேஷனலேயே இருந்தது.

காலையில் ஐந்து மணிக்குக் கதவைத் தட்டுகிறேன்.

வா பாகி அத்தே உன்னைதான் நினைச்சுண்டேன்.

என்ன கண்ணு எல்லாரும் ஸௌக்கியம்தானே? ஆமாம்

எல்லா பொண்ணு பசங்களுக்கும்  மாரியம்மன் விளையாடரா.

நாத்தனாருக்குத் துணையாக மாமியார் போயிருக்கா. கடிதாசும் யாருக்கும்

போடக்கூடாதென்று சொல்லிட்டா அம்மா!!!!

ராத்திரி பூரா  தூக்கமில்லே. அம்மாவும் எப்பவும் வந்ததில்லே.

நீ வந்து நிக்கறே  கடவுளாட்டமா. கண் கலங்குகிறாள்.

அசடே இவ்வளவுதானே. அவள் எல்லா இடத்திலும் இருக்கிராள்.

ஸரி,கைகால் அலம்பிண்டுவரேன், தாயே மாரியம்மா,பசங்களை

நல்லபடி காப்பாத்து. இரண்டு வேப்பிலையை வாசலில் சொருகு.

பசங்களுக்கு சுத்தமா,மெத்துனு வெள்ளை வேஷ்டியை மடித்துப்போடு.

உள்ளு வாசல்லே மஞ்சபொடி ஆரத்தி கரைச்சு  வை.

நான் பாத்துக்கறேன் மற்றதை. குழந்தைகளை நீ கவனிச்சுக்கோ.

இந்தப்பொண்ணும் அப்பாவின் ஆஸ்தி பாஸ்தி இருந்தும் பெண்களுக்கு

எந்த பாகமும் கொடுக்க  சட்டம் இல்லாத  காலத்தில் அப்பா போனபின்

அண்ணன்கள் ஆதீனத்தில் கலியாணம் செய்து கொடுத்த பெண்.

எதொன்றிற்கும்  பொதுவான அத்தை என்ற முறையில் அவள்

அம்மாவின் தூதுவர் அம்மா.

பார் இதுதான் கடவுள் செயலென்று மனதில் நினைத்துக்கொண்டு

ஒரு பத்துநாள் இருந்து பசங்கள் ஓரளவு குணமான பின்தான்

வந்த காரியத்தைப் பற்றியே நினைத்தது.

இப்போது எதுவும் முடியவில்லை.

பரவாயில்லை முடிந்தவரை செய்தது போதும். இதெல்லாம்

நல்லைதுதானே செய்திருக்கிராய்.

நான் அந்தமுறை சென்னையை விட்டுக் கிளம்பும் போது பாட்டிக்கு

வயதானாலும் , காண்பித்துக் கொள்வதில்லை.

நீங்களும் ரொம்ப தூரத்தில் இருக்ககிறீர்கள். எதாவது பாட்டிக்காக

ஒத்தாசை என்றால்தான் ,யார் வருவார்கள் தெரியவில்லை என்று

மாப்பிள்ளை ஒரு தற்காப்பு யோசனையை   வெளியிட்டார்.

அதற்கென்ன எதுவானாலும் பெங்களூர் அக்காவிற்குச் சொன்னால்

அவள் வந்து விடுவாள் என்றேன் நான்.

நான் என்ன அப்படி போய்விடுவேனா?   நிறைய கிழம்,கட்டைகளுக்கு

நான் செய்திருக்கேன். அனாயஸமாகத்தான் போக வேண்டும்.

அதுக்கெல்லாம் வேளை ரொம்ப இருக்கு என்றாள்.

ஒரு வார்த்தைக்குதான் .நாங்கள்  அறியாதவர்கள் இல்லையா?

இதுவரை கடிதத்தையே காணோம். அந்தக்காலம் வரும்போது

பார்த்துக் கொள்லலாம்.

பேரன் டில்லியிலிருக்கான். நானும் காட்மாண்டுவில்தான் இருப்பேன்

என்று மெதுவாகச் சொன்னேன்.

அம்மாவிற்கு உடம்பு படுத்துகிறது என்று எதுவும்  இல்லை.

வீட்டு வேலைகளில் சமையல் அது இது என்று எதுவும் செய்யாது

இருப்பதும் இல்லை.

நெருப்புன்னா வாய் வெந்து விடுமா? என்று சொல்வதுபோல இப்படி

ஒரு வார்த்தையும் நடுவில் நடந்தது.

பெங்களூரில் எல்லோரும் ஸௌக்யம். ஏதோ கலியாணத்திற்கு

வந்தவர்கள் அம்மாவைப் பார்த்து விட்டுப் போக வந்தார்கள்.

பார்த்திருந்த அபார்ட்மென்ட் வாங்கியாகி விட்டது.  மேற்கொண்டு

வேலைகள் செய்ய வேண்டும்.

க்ரஹப்பிரவேசத்திற்கு   பெரியம்மாவையும்  கூப்பிடு என்று அம்மா

சொல்வதாகப் பெண்ணின் கடிதம் வந்தது.

பென்ஷனுக்கு மந்திரி ஏதாவது செய்கிறேன் என்று சொன்னதும் ஒன்றும்

தகவல் தெரியவில்லை.

எல்லோருக்கும்,ஸரி செய்கிறேனென்ற சொல்  அவர்களுக்கும் மாமூல்தானே?

ஸரி நாம் கொடுத்துவைத்தது அவ்வளவுதான் என்ற எண்ணம் வரை

வந்தாகிவிட்டது.

அபார்ட்மென்டில் மிகுதி வேலைகள் தொடருகிரது.

அம்மாவின் சிந்தனையும்  தொடருகிறது. நீங்களும் அவசியம் தொடருங்கள்.

Entry filed under: அன்னையர் தினம். Tags: 27 ஆம் பதிவு. விசுபலகை.