சொல்லுகிறேன்

தொட்டில்-5

மே 27, 2016 at 10:31 முப 13 பின்னூட்டங்கள்

ஸந்தோஷமாகவே  வாழ்க்கை ஓடிக் கொண்டிருந்தது.   ஈரல் குலைக்கட்டி. இப்போது இம்மாதிரி பெயரே  கேள்விப்படவில்லை.    ஒன்று இரண்டு குழந்தைகளில்லை. எங்கு பார்த்தாலும்   இதே வியாதி. சோகமே சோகம்  பேரன் போய்விட்டான். பட்ட காலிலே படும் என்பர்.  வாஸ்தவமாக ஏழை பணக்காரன் யாவரையும் எந்த நோயும் விட்டு வைக்கவில்லை. நல்ல ஆரோக்கியத்துடன் கூடிய அழகான, ஆதரவான   பெரியவர் மாப்பிள்ளையும்     ஃப்ளூவின்  கைப்பிடியில்   மீளவில்லை.   என்ன இப்படி சோகமாகவே எழுதுகிறீர்கள் என்று நினைப்பது புரிகிறது. எங்கள் அப்பாவின் குடும்பத்திலும்    எங்கள் பெரியம்மா   வேறு ஊரிலும்,எங்கள் சித்தப்பா எங்கள் ஊரிலும்  ஒரு வாரத்தில்   போய்விட்டார்கள். ஊரில் இதற்கு குடும்பத்தில் ஒருவராவது இரையானார்கள். ஊர் எப்படி இருந்திருக்கும்.  வைத்தியமே   கண்டு பிடிக்காத ஃப்ளூவின் காலம்.எப்போதோ நடந்த விஷயங்கள் ஆனாலும் படிக்கும்போது மனது நெகிழ்கிறது

யாருக்கு யார் ஆறுதல் சொல்வது. இதைப் படிப்பவர்கள்கூட ஸாதாரணமாக எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். இதுவும் ஒரு சுனாமி மாதிரிதான்.   காலம் போகப்போக  எல்லாவற்றிற்கும் மாற்று தேடிக்கொண்டும்,   விடிவுகள் அமைந்து கொண்டும்  வாழ்க்கை ஓடிக் கொண்டும்தானிருக்கிறது. எதிர்பார்க்க முடியாத கஷ்டங்கள் வந்த பின் ஏற்றுக்கொண்டு   ஓரளவு மாற்று கண்டுகொண்டிருப்பதுதான் வாழ்க்கை.

பெரியவருக்கு வயதாகிக்கொண்டு வருகிறது.  பால்ய விதவைபெண்.   ஓரிரண்டு வயது பெரியவளாக இருக்கக் கூடிய மனைவி.   யாருக்காக விசாரப்படுவது. பெண்ணைக் கண்ணின் இமைபோலக்   காத்தும்.அன்பு காட்டியும் வருகிறார். தனக்குப்பின் இவர்களுக்கு   ஆதரவு  யார் கொடுப்பார்கள்? அதுவும் தன் பெண்ணிற்கு. தன்னைப்போல யார் அன்பு கொடுக்க முடியும். மனைவிக்காகிலும்    அவர்கள் மனிதர்கள் உண்டு.  மனதைப் போட்டுக்குடைந்து கொண்டே காலம்ஓடியது. மாப்பிள்ளை வகையில் வந்திருக்கும் ஸொத்துக்களை விற்று உள்ளூரிலேலேயே வீடு,நிலம் வாங்கி பெண்ணுக்குவைத்துள்ளார். தனக்கிருப்பது மனைவிக்கும் போதும். அதிலும் பெண்ணிற்கும் கொடுக்கலாம்   தனக்குப்பின்?

இவை யாவையும் மனைவியின் உறவினர்கள் கையில் நிர்வாகம் போய்விட்டால் பெண்ணின் கதி என்ன? மனைவிக்கும் அவர்கள் வழியில் எதுவும் செய்து கொள்ள இஷ்டமில்லை. நான் எப்போதும்மாறமாட்டேன்.வயதுஅதிகவித்தியாஸமில்லையே தவிர அவள் என் பெண்தான். என்று சொல்லிக் கொண்டே இருந்தாள். யார் மனது எப்போது மாறும்? ஊரில் பெரியவர்கள், இல்லை, ஏதாவது நீங்கள் வழி செய்தே வைக்க வேண்டுமென்று வற்புறுத்தினர்.

அந்த நாட்களில் வழி என்றால் சொத்திற்கு வாரிசாக தத்து எடுத்து, அவர்கள் குடும்பத்தில் யாவற்றையும் ஒப்புவிப்பதுதான். அவருள்ளபோதே தத்தெடுத்தால் பெண்ணிற்கும் ஒரு ஸகோதரன் என்ற உறவும், கடமையும் ஏற்பட வாய்ப்புண்டு. அவருக்குப் பின் என்றால் தத்தும்,உறவும் வெவ்வேறாகிவிடும். இப்படி பலவித யோசனைகளை ஊரார் முன் வைத்தனர். நல்லது கெட்டது கிராமங்களில் சொல்வதை ஏற்கும்படியாகத்தானிருக்கும். பொது நலம் பாதுகாக்கப் பட்டது.

வழிவழியாக  வேதாப்பியாஸம் செய்து வேத ஸம்ரக்ஷகர்களாக விளங்கிய  குலத்திற்கு,  அதைக் காப்பாற்ற   வேதம் படிக்க விருப்பமுள்ள  நல்ல குல,பங்காளிகளில்   தேடல் ஆரம்பமாகியது. அதுவும் உற்றார் உறவினர்களாலேயே!தேடல் என்றால் விளம்பரமா என்ன.?    அனுதாபத்தில் ஆரம்பித்து,   நல்ல குணங்களைப் பட்டியலிட்டு,   வசதிகளைக் கூறி, நம்மை விட்டால் அவர்களுக்கு யாரிருக்கிரார்கள் என்ற    கட்டாயம் செய்யவேண்டும் என்ற உரிமைக் குரலை எழுப்பி ஒரு நல்ல முடிவிற்கு   ஏற்பாடு செய்து விடுவார்கள். நீயா,நானா என்பது இல்லை.

தேடலில்    மனத்தேடல்தான்.  தேர்ந்தெடுத்துவிட்டனர் உற்றார் உறவினர்.  அவர்களே பிரஸ்தாபமும் செய்தனர்.  பிள்ளையின்  அம்மாவிற்கு  இவ்வளவு  துக்கங்கள் ஒருகாலத்தில் அவர்களுக்கு நிகழ்ந்துள்ளது.   அவரும் வயதானவர். மீண்டும்  அக்குடும்பத்தில்  பெரியவருக்கு ஏதாவது நிகழ்ந்து விட்டால், நம் கண் முன்னே நம் குழந்தை   கர்மம் செய்வதைப் பார்க்க நேரிடும்.  வேண்டாம் என்னால்  அதைப் பார்க்க முடியாது. என்றாலும்,   அந்தக் குடும்பம்   வேதக்குடும்பம். அவர்களுக்குச் செய்வது பாக்கியம், இப்படி,அப்படி பல விதங்களில் எடுத்துச் சொல்லி    ஸம்மதிக்க வைத்து விட்டனர்.  ஸ்வீகாரம் கொடுப்பதோடு அல்லாமல் அவர்கள் குடும்பத்தையே, பெற்றவர்கள்  தத்தெடுத்த மாதிரிதான்.

பையனை தத்தெடுத்து ஒருநாள்.   அதன்பின்னர்  உபநயனமும்,ப்ரம்மோபதேசமும் தொடர்ந்து நான்கு நாட்கள்    அதையொட்டிய  ஹோமம் வகையராக்கள்.    நான்கு நாட்களுக்குப் பிறகு  பாலிகையை  குளத்தில் கரைப்பதற்கு  ஒரு ஊர்கோலம். அவர்களுக்கு மட்டுமா ஸந்தோஷம். ஊரே மகிழ்வில் திளைத்தது. வேதம் கற்கும் பிள்ளை. தலைநிறைய கட்டுக் குடுமி. மருதாணி இடுதல் வேறு. குடுமியைச் சுற்றி பூவைச் சுற்றி அலங்காரங்கள். பட்டு வேஷ்டி. பூணலுடன் வெள்ளி,பவுனில் செய்த பூணூல். கழுத்துக் கொள்ளாமற் பவுன் சங்கிலிகள் விதவிதமாய். நெற்றியில் விபூதி சந்தனகுங்குமம். மலர்மாலை கையில் பலாச தண்டம் இப்படி பாலிகைகளை குளத்தில் விட ஊர்வலமாக அவர்களுடன் சென்றது ஞாபகம் வருகிறது. நீங்களும் கற்பனை செய்து பாருங்கள். அதன் பிறகு அவ்வளவு விதரணையாக பழங்கால முறையில் பையனையோ, பூணூலையோ பார்க்கவில்லை. அது அந்தக்கால அழகு. எல்லாம் நல்ல முறையில் நடந்து கொண்டிருந்தது. சில வருஷங்களில், பெரியவர் காலமானார்.
கான்ஸர் என்ற பெயரே தெரியாத காலத்து கேன்ஸர். எதற்கு வர்ணனை? கரண்ட் வைப்பதும்,டெட்டாலும்,ஸிபஸால் பவுடரும்தான் வைத்தியமாகி இருந்தது. இரண்டு குடும்பமும் ஒன்றாகியது.

வேத வித்தாக இருந்தவருக்கு பிரம்மவேத ஸம்ஸ்காரம் நடந்தது. காலங்கள் நிற்பதில்லை. தகுந்தகாலத்தில் பிள்ளைக்குக் கல்யாணமும் நடந்து வம்ச விருத்தி ஆயிற்று. நல்ல மருமகள் வந்தாள். கதை நீள்கிறது. சுருக்கமாகச் சொன்னால் ஸ்வீகார தாயாருக்கும் காலத்தில் அந்திமக் கிரியைகள் ஆயிற்று.

எந்த பெண்ணிற்காக தத்து எடுத்தாரோ அந்தப் பெண் நீண்ட வயது இருந்தாள்.அவள் பேரன் பேத்திகளுக்கும் மருமகளுக்கும் மிக்க அநுஸரணையாக இருந்தவள், தம்பியின் பிள்ளையின்கையால்தான் அந்திமக் கிரியைகள் செய்து கொள்ளும்படி ஆயிற்று.தம்பி மனைவியும் அதான் மருமகள், மகளாக ஆதரித்தாள்.அவர்கள் குடும்பம் அமோகமாக இருக்கிறது.
தனக்காகவும்,,மகளுக்காகவும் ஏற்படுத்திக் கொண்ட தொட்டில் உறவு, இரண்டு தலை முறைகள் தாண்டியும் எ்வ்வளவோ நல்லது கெட்டதுகள் இருந்தாலும், தன் பெண்ணிற்காக செய்த ஏற்பாடுகள் இன்றளவும் பேசப்படுகிறது. நீண்டு விட்ட ஸம்பவங்கள் உங்கள் மனக்கோர்வையில் தொடுத்துக் கொள்ளுங்கள். காரணகாரியங்களுடன் தொட்டிலுறவு. இல்லையா?

Entry filed under: கதைகள். Tags: ஈரல் குலைக்கட்டி, ப்ளூ.