சொல்லுகிறேன்

20 பின்னூட்டங்கள் Add your own

• 1. GOPALAKRISHNAN. VAI  |  5:30 பிப இல் திசெம்பர் 5, 2013

  மிகவும் அழகாக இயல்பாக ஒவ்வொன்றையும் ஞாபகம் வைத்து எழுதியிருப்பது படிக்க சந்தோஷமா இருக்கு.

  //அந்தநாளைய மாமியார்கள்,எல்லாரும்கெடுபிடிதான்.எதையாவதுசொல்லிக் கொண்டும், குறை கண்டு கொண்டும் ஸந்தோஷமாக இருக்க விடமாட்டார்கள்.
  இந்த நாளில் மருமகள்கள் வயதான மாமியார்களை அதே மாதிரிதான் நடத்துகிறார்கள். காலம் இம்மாதிரிதான் மாறியிருக்கிரது. //

  வாஸ்தவமான விஷயம் தான். பகிர்வுக்கு நன்றிகள். அன்புடன் கோபு

  மறுமொழி

  • 2. chollukireen  |  9:42 முப இல் திசெம்பர் 6, 2013

    இந்த ஸம்பவங்கள் நினைத்தால் ஸினிமா மாதிரி மனக்கண்முன் தோன்றுகிறது.
    சிறுவயதில் நம் வீடு,நம்மண்ணா, நம்மது எல்லாம் என்று இருந்த காலம். அதனால் அந்த இழப்பு மனதில் பதிந்து போய் விட்டது.
    மேலும் வம்சத்திற்கே ஒரே பிள்ளை என்று இருந்தவன்.
    அம்மாவின் நினைவில் இதெல்லாம் வெளிப்படுகிறது.
    உங்களின் பதிலுக்கு மிகவும் நன்றி. அன்புடன்

    மறுமொழி

• 3. chitrasundar5  |  4:26 முப இல் திசெம்பர் 6, 2013

  காமாக்ஷிமா,

  மனதில் இவ்வளவு சோகத்தையும் வைத்துக்கொண்டுதான் மேற்கொண்டு தொடர முடியாமல் திணறியுள்ளீர்கள் என்பது புரிகிறது. அதிலிருந்து வெளியே வருவது கடினம்தான். யாரிடம் இவற்றை சொல்வது? எங்களிடம் சொன்னதால் இப்போது ஓரளவிற்கு மனபாரம் குறைந்திருக்கும்.

  “இந்த நாளில் மருமகள்கள் வயதான மாமியார்களை அதே மாதிரிதான் நடத்துகிரார்கள்”_______ போகிற போக்கில் முக்கியமான ஒன்றை சொல்லிட்டுப் போயிட்டீங்கமா. அன்புடன் சித்ரா.

  மறுமொழி

  • 4. chollukireen  |  9:50 முப இல் திசெம்பர் 6, 2013

    நினைத்தால், எழுதும் போது, இப்படி மனது வேறு விதமாக மாறிப்போய் விடுகிரது.
    இதெல்லாம், எழுதலாமா, கூடாதா என்ற எண்ணம்
    மனதை அலைக் கழித்தது என்னவோ உண்மை.
    திரும்பவும் இப்படி பதிலெழுதும் போது இன்னும் எவ்வெவ்வளவோ ஞாபகம் வருகிறது.
    ஆமாம். இந்த விஷயம் எழுதி முடித்து விட்டேன்.
    பாக்கி விஷயங்களை கோர்வைப் படுத்த வேண்டும்.
    மற்றபடி அனுபவங்கள் கூடவே இழையோடுவதில்
    ஆச்சரியமில்லை. நன்றி சித்ரா. அன்புடன்

    மறுமொழி

• 5. ranjani135  |  5:55 முப இல் திசெம்பர் 6, 2013

  உடம்பு சரியாகியிருக்கும் என்ற நம்பிக்கையில் இங்கு வந்தேன் படிக்க – இப்படி ஆயிடுத்தே! இத்தனை வருஷம் கழித்துப் படிக்கும்போதே இப்படி இருந்தால், உங்களுக்கு எப்படி இருந்திருக்கும் என்று புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. மனதை தேற்றிக்கொள்ளுங்கள்.

  போனவர்களும், இருப்பவர்களுமாக காலம் ஓடிக்கொண்டுதான் இருக்கிறது, இல்லையா?
  மனபாரத்துடன் மேலே படிக்கக் காத்திருக்கிறேன்.

  மறுமொழி

• 6. chollukireen  |  10:04 முப இல் திசெம்பர் 6, 2013

  இப்பவும் கூட மருந்தினால் கட்டுக்குள் அடங்குகிறதே தவிர பூராவும் இல்லை என்று சொல்ல முடியாது என பல பேர் சொல்லக் கேட்டிருககிறேன்.
  காலம் வேகமாக ஓடிவிட்டது. அவனுடைய கூப்பிடும் பெயரான பாபு, எனது நான்காவது பிள்ளைக்கு வைத்து
  அப்படிதான் கூப்பிடுவோம்.
  அம்மா இருக்கும் போது இதென்ன பெயரு, எனக்கு கூப்பிடப் பிடிக்கவில்லை என்று பல முறை சொல்லிவிட்டாள்.
  போனவர்களும்,இருப்பவர்களுமாக,போகக் காத்திருப்பவர்களுமாகக் காலம் ஓடிக்கொண்டுதான் இருக்கிறது. உண்மைதான்.
  உங்கள் மறு மொழிக்கு நன்றி. அன்புடன்

  மறுமொழி

• 7. adhi venkat  |  2:11 பிப இல் திசெம்பர் 6, 2013

  இயல்பா சொல்லிக் கொண்டு போனீர்கள்… கடைசியில் இப்படி ஆயிடுத்தே…. எவ்வளவோ வருஷங்கள் கடந்திருந்தாலும், இப்படி நினைக்கும் போது துக்கம் நெஞ்சை அடைத்துக் கொண்டு தான் வருகிறது….:((

  தொடர்கிறேன்…

  மறுமொழி

• 8. chollukireen  |  10:27 முப இல் திசெம்பர் 7, 2013

  நானே உன் பதில் பார்த்து, திரும்பவும் வாசித்தேன். படிப்பவர்களுக்கும் ணனது இளகிவிடும் என்று தோன்றியது. கண்ணில் திரும்பவும் நீர்.
  உண்மைகளிது அதனால் அப்படி இறுக்கிரது என்று நினைக்கிறேன் நன்றிம்மா அன்புடன்

  மறுமொழி

  • 9. chollukireen  |  11:58 முப இல் திசெம்பர் 7, 2013

    மனது திருத்தி வாசிக்கவும். அன்புடன்

    மறுமொழி

• 10. ரூபனின் எழுத்துப்படைப்புக்கள்  |  1:09 முப இல் திசெம்பர் 10, 2013

  வணக்கம்
  அம்மா

  இன்று தங்களின் தளம் வலைச்சர அறிமுகத்திற்கு வாழ்த்துக்கள் சென்று பார்வையிட இதோ.முகவரி
  http://blogintamil.blogspot.com/2013/12/blog-post_10.html?showComment=1386637420483#c1146577820726854657

  தைப்பொங்கலை முன்னிட்டு மா பெரும் கட்டுரைப்போட்டி மேலும் தகவல் .இங்கே-http://2008rupan.wordpress.com

  -நன்றி-
  -அன்புடன்-
  -ரூபன்-

  மறுமொழி

• 11. chollukireenchollukireen  |  6:25 முப இல் திசெம்பர் 10, 2013

  ஆசிகள் ரூபன். தகவல் அளித்ததற்கு மிகவும் நன்றி. வலைச்சரத்திற்குப்போய் நன்றி சொல்லிவிட்டு வந்தேன்.
  கவிதைப்போட்டி,கட்டுரைப் போட்டி என்று ஜமாய்க்கிறீர்கள். நான் படிப்பதுடன்ஸரி. அன்புடன்

  மறுமொழி

• 12. chollukireen  |  11:09 முப இல் மார்ச் 15, 2021

  Reblogged this on சொல்லுகிறேன் and commented:

  அன்னையர் தினப் பதிவு ஒன்பது9 இன்று பதிவாகிறது. பழைய கதைதான். ஆதலால் படியுங்கள்.அன்புடன்

  மறுமொழி

• 13. Revathi Narasimhan  |  2:10 பிப இல் மார்ச் 15, 2021

  அன்பு காமாக்ஷிமா.
  இது நடந்து எத்தனை வருடங்கள் ஆனாலும் சகோதர பாசம்
  நம்மை விடாது.
  மிக மிக சங்கடம். நேரில் நிகழ்வது போல எழுதுகிறீர்கள். அந்தக் கால கிராம வாழ்க்கைதான் எத்தனை அற்புதம்.
  அதுதான் நம்மை இன்னும் சேர்ந்து வாழ வைக்கிறது.
  நலமுடன் இருங்கள் அம்மா.

  மறுமொழி

  • 14. chollukireen  |  11:29 முப இல் மார்ச் 16, 2021

    இந்தப் பதிவு எல்லோரையும் படிக்கும்போது வருத்தம் கொள்ளச் செய்துவிட்டது. மன்னிக்கவும். இவைகளை நேரில் பார்த்தும், கேட்டும் மனதில்ப் பதிந்து விட்டதுதான் காரணம்.உங்கள் பதிவுகளைப் படிக்கிறேன் பதில் எழுதினால்ப் போவதில்லை. நீங்களும் நலமுடன் இருக்க வேண்டுமம்மா. உங்கள் மறுமொழிகள் அன்பைக் கொட்டி யாவருக்கும் அளிக்கிறீர்கள். நன்றி. அன்புடன்
    .

    மறுமொழி

• 15. Geetha Sambasivam  |  12:34 முப இல் மார்ச் 16, 2021

  அடக் கடவுளே! மனதில் ஏதோ தோன்றியதால் தான் படிப்பதைத் தள்ளிப் போட்டேன். இன்னிக்கு எப்படியானும் படிச்சுடணும்னு நினைச்சு வந்தால்! எதிர்பார்த்த மாதிரியே விபரீதம்! என்ன சொல்லுவதுனு புரியலை. இப்போவே இத்தனை வேதனை இருக்கும்போது நேரில் பார்த்து, கேட்டு அனுபவித்தவர்கள் பாடு?

  மறுமொழி

  • 16. chollukireen  |  11:17 முப இல் மார்ச் 16, 2021

    சொல்லமுடியாத ஸம்பவங்கள். வேறு விதங்களில் இம்மாதிரி துக்கம் அநுபவித்தவர்கள் ஒருவர்க்கொருவர் ஆறுதல் சொல்வார்கள். எத்தனைவிதமான ஸம்பவங்கள். புதியது புதியதாக இருக்கும். அந்தக்கால நடைமுறைகள். போதும் என்று தோன்றிவிடும். நன்றி. அன்புடன்

    மறுமொழி

• 17. ஸ்ரீராம்   |  1:21 முப இல் மார்ச் 16, 2021

  படித்ததும் மிகவும் வருத்தமாகிப் போனது.

  மறுமொழி

  • 18. chollukireen  |  11:19 முப இல் மார்ச் 16, 2021

    துக்கமான ஸம்பவம் அல்லவா. நன்றி. அன்புடன்

    மறுமொழி

• 19. நெல்லைத்தமிழன்  |  8:06 பிப இல் மார்ச் 16, 2021

  முயன்றாலும், முடிவை மாற்ற முடியலையே… வருத்தமான சம்பவங்களை நினைக்க நினைக்க மனது இன்னுமே வருத்தப்படும்.
  //இந்த நாளில் மருமகள்கள் வயதான மாமியார்களை அதே மாதிரிதான் நடத்துகிரார்கள்.// – பழைய மருமகள்களின் ஆவேசம் காலத்தை மாற்றிவிட்டதோ?
  இயல்பான சம்பவங்கள், வருத்தமான முடிவுதான் என்ன செய்ய? விதி எழுதி எழுதி மேலே செல்கிறது.
  பின்னூட்டத்தில் //னவர்களும்,இருப்பவர்களுமாக,போகக் காத்திருப்பவர்களுமாகக் காலம் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது// உண்மை…எவ்வளவு எளிய வார்த்தைகளில் வந்து விழுந்திருக்கிறது..

  மறுமொழி

• 20. chollukireen  |  11:34 முப இல் மார்ச் 17, 2021

  இப்போது இவை எல்லாம் மிக்க வருஷங்கள் ஆகிவிட்டதால் புதியவைகள் அந்த இடத்தைப் பிடித்து விட்டது. வேலைப்பளு இப்போதைய மருமகள்களுக்கு அதிகம். வருமானமும் உள்ளவர்கள். சிலதெல்லாம் இப்படித்தான் நடக்கும் என்று விலகிவிட நினைத்தாலும் குற்றமில்லை. எது நடந்தாலும் அதுவும் இயல்புதான் என்ற
  மனநிலையைத்தரும் ஆசான்கள் என்றும் எடுத்துக் கொல்ளலாம். நேற்று ஒரு மறுமொழி கைப்பேசியில் எழுதினேன்.ஸரியாகப் போகவில்லை.என்ன தவறு செய்கிறேன் என்று எனக்குத் தெரிவதில்லை. சுடச்சுட வேறுமாதிரி இப்போது வேறுமாதிரி. சில அநுபவம் பேசுகிரது எனக்கு நன்றி. அன்புடன்

  மறுமொழி

மறுமொழியொன்றை இடுங்கள் மறுமொழியை நிராகரி

Enter your comment here...

Fill in your details below or click an icon to log in:

மின்னஞ்சல் (கட்டாயமானது) (Address never made public)

பெயர் (கட்டாயமானது)

இணையத்தளம்

You are commenting using your WordPress.com account. ( Log Out /  மாற்று )

You are commenting using your Twitter account. ( Log Out /  மாற்று )

You are commenting using your Facebook account. ( Log Out /  மாற்று )

நிராகரி

Connecting to %s

Notify me of new comments via email.

புதுப்பதிவுகளை எனக்கு மின்னஞ்சல் மூலம் தெரியப்படுத்து

Δ

Trackback this post  |  Subscribe to the comments via RSS Feed