சொல்லுகிறேன்

காலங்கள்  வேகமாக இல்லாவிட்டாலும் அதன்   போக்கில் சுழன்றுகொண்டுதானிருந்தது.

வயதாகிவிட்டது. யாருக்காக இன்னும் ஸொத்து சேர்க்க வேண்டும் என்ற எண்ணம்  யாருக்கும் ஏற்படுவதில்லை.  நான் என்ன எனக்காகவா சேர்க்கிறேன்  உங்கள் எல்லோருக்கும்தானே என்ற சொல்தான் யாவரின் தாரக மந்திரமாகவும் இருந்தது.

மெள்ள மெள்ள   நம் பையனில் ஒருவனை ஸ்வீகாரம் கொடுக்க நான் முடிவு  பண்ணி விட்டேன்.   இதில் யாரும் ஆக்ஷேபணை சொல்ல நான் அனுமதிக்க மாட்டேன்.என்ற பாணியில் போர்க்கொடி உயரலாயிற்று.

நான் ஸம்மதிக்கவே மாட்டேன்.  நான் பெற்ற பிள்ளைகள் எனக்குதான்.  அவர்கள் முன்னுக்கு வந்திருக்கிரார்கள். இருப்பது போதும்.நான் ஸம்மதிக்கமாட்டேன்.   பதில் பேசியாயிற்று.

போ. இந்த வீட்டை விட்டு. எங்கு வேண்டுமானாலும்போ. என் பேச்சு கேளாது பதில் சொல்ல உனக்கு என்ன தைரியம்.  பேச்சு வலுத்து,  அடி அமக்களத்துடன் வெளியே மனைவியைத் தள்ளும்படியான நிலைக்கு உச்ச கட்டங்கள் நடைபெற ஆரம்பித்து விட்டது.

வீட்டைவிட்டுப் போகும் வயதா?  ஆக்கினைகளுக்குக் கட்டுப்பட்டே காலம் கடத்தியவள். ஊர் சிரிக்கும். நாலுபேர்  இரண்டு பேருக்கும் நீ சொல்வதுதான்ஸரி என்பார்கள்.   மூன்று தலைமுறைகளை சபித்துக் கொண்டு ஒரு புருஷன்.  அழலாம் மனதோடு மருகலாம்.

அம்மா படும்பாட்டைப்பார்த்து பிள்ளை எங்காவது சொல்லாமல் கொள்ளாமல் போய்விட்டால். அவனுக்கும் இஷ்டமில்லை. இரண்டாம் கெட்டான் வயது.

பிள்ளையை என்ன காக்காயா தூக்கிக் கொண்டு போய்விடும்?    அவன் என்ன அவர்கள் வீட்டிற்கா போகப் போகிரான்?    வாயடைப்பு.நிர்பந்தம். மௌனம்.

இன்னும் எட்டு நாட்கள் இருக்கு. நாள் பார்த்தாகி விட்டது. ஸ்வீகாரம்,பூணூல் இரண்டும்…